දකුණු ආසියාකරයේ විශිෂ්ඨතම ග්‍රන්ථ සම්භාරයක එකතුවක් වූ යාපනය පුස්තකාලය ගිනිබත් කර අදට වසර 42කි.
දෙමළ, සිංහල සහ ඉංග්‍රීසි පමණක් නොව. සංස්කෘත, ලන්දේසි, ප්‍රංශ හා ලතින් භාෂාවෙන් ලියවුනු පතපොත මෙන්ම ඓතිහාසික ලියවිලි සහ අත් පිටපත් ද ඇතුළු 95,000 කට අධික ග්‍රන්ථ සම්භාරයක නිවහන වූ යාපනය පුස්තකාලය ගිනිබත් කිරීමේ අපරාධය සිදුකෙරුනේ යාපනය සංවර්ධන සභා මැතිවරණයේ ප්‍රචාරක කටයුතු සඳහා ගිය ඇමතිවරුන් වන ගාමිණී දිසානායක, ගාමිණි ජයවික්‍රම පෙරේරා, ජී. එම් ප්‍රේමචන්ද්‍ර සහ සිරිල් මැතිව් යන අයගේ සෘජු මැදිහත්වීමෙනි.
ජනාධිපති ජේ ආර් ජයවර්ධනගේ නායකත්වයෙන් එවක පැවති එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයේ තරුණ කටයුතු භාර අමාත්‍යවරයා වුයේ රනිල් වික්‍රමසිංහයි. අගමැති වූයේ සජිත් ප්‍රේමදාසගේ පියායි.
ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධාන පාර්ලිමේන්තු විපක්ෂය වූ දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ යාපනය රැස්වීම් භූමියකදී සිදු වූ වෙඩි තැබීමකින් පොලිස් භටයන් තිදෙනකු මරුමුවට පත්වීමෙන් අනතුරුව ආරක්ෂක අංශ හා එක්වූ දකුණෙන් ගිය එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආධාර කරුවන් දින තුනක් තිස්සේ යාපනයේ දියත් කළ ප්‍රචණ්ඩතාවට බිලි ගන්නා ලද අගනාම සංස්කෘතික වස්තුව වූයේ යාපනය පුස්තකාලයයි.
ඇඳිරි නීතිය පනවා තිබිය දී මෙම ප්‍රහාරය එල්ල කෙරුනු අවස්ථාවේ එජාප මැති ඇමතිවරුන් සියලුදෙනා නවාතැන් ගෙන සිටියේ පුස්තකාලයට නුදුරු යාපනය තානායමේයි.
ඊලනාඩු පුවත්පත් කාර්යාලය, දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණු කාර්යාලය, හින්දු කෝවිලක් සහ සිය ගණනක් කඩ සාප්පු හා නිවාසද දකුණින් ගිය එජාප මැරයන් සහ ආරක්ෂක අංශ විසින් විනාශ කරන ලදී.
ඒ කිසිදු අපරාධයක් සම්බන්ධයෙන් වසර 42ක් ගතවී ඇතත් මේතාක් කිසිවකු නීතිය හමුවට පමුණුවා නැත.
1977දී එක්සත් ජාතික පක්ෂය බලයට පැමිණෙන විට මෙරට දෙමළ සන්නද්ධ ගැටුම් ඉහළ යමින් තිබිණි. ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක් ලබා ගත්ත ද නව ආණ්ඩුවේ ක්‍රියා කලාපය ද ඉහළ යමින් තිබූ උතුරේ හෝ දකුණේ ප්‍රචණ්ඩත්වය සමනය කරවන්නක් නොවිණි. ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා දිනෙන් දින ඉහළ ගිය අතර, උතුරේ බෙදුම්වාදීන් තම අරමුණු කරා තවදුරටත් තල්ලු වෙමින් පැවැතිණි. වර්ධනය වන බෙදුම්වාදයට දේශපාලන විසඳුමක් ලෙස දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන සභා ක්‍රමය ජයවර්ධන මහතාගේ ආණ්ඩුව යෝජනා කළේය. ඒ සඳහා මැතිවරණ පැවැතෙන්නට ඔන්න මෙන්න කියා තිබෙන අවස්ථාවක යාපනයේ හදවත බඳු වූ ‘යාපනය පුස්තකාලය’ට ආණ්ඩුවේ මැරයෝ ගිනි තැබූහ. ලොව පුරා බුද්ධිමතුන්ගේ අවධානයට යොමු වූ මේ ඛේදවාචකයට වසර 42ක් ගත වී තිබේ.
1977 බලයට පැමිණි එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවට ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක් අත්වුවද, එය සුබවාදී මාවතකට යොමු නොවිණි. 1977දී ම ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාදාමයක ආරම්භය සිදු වූ අතර, උතුර-දකුණ නොනිමෙන ගිනි දැල්ලක ඇරඹුමකට යොමු විය. රාජ්‍ය සම්පත්, මනුෂ්‍ය ජීවිත මෙන්ම මිල කළ නොහැකි අසීමිත දේවල් ද විනාශ විය. විශේෂයෙන්ම උතුරේ වර්ධනය වන තරුණ පිරිස් මැඬලීමට ආණ්ඩුව විසින් දරන ලද හමුදාමය ක්‍රියාමාර්ග යම්තාක් දුරට සාර්ථක වුවද එය දිගු කාලීනව සාර්ථක නොවිණි. මේ අනුව උතුරේ වර්ධනය වෙමින් පැවැති දේශපාලන නොසන්සුන්තාවට විසඳුමක් ලෙස ජයවර්ධන මහතාගේ ආණ්ඩුව 1981දී දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන සභා ක්‍රමය හඳුන්වා දෙනු ලැබීය. දෙමළ සන්නද්ධ කණ්ඩායම්, තරුණ පිරිස් එයට එකඟ නොවුණ ද අකමැත්තෙන් වුව දෙමළ ඊළමට විකල්පයක් ලෙස දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන සභා අත්හදා බැලීමට දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ ද එකඟ වී සිටියේය.
ඒ අනුව දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන සභා මැතිවරණය 1981 ජුනි 04 වැනි දින පැවැත්වීමට තීරණය විය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය මැතිවරණය වර්ජනය කළේය. යාපනය දිස්ත්‍රික්කයට තරග කිරීමට එජාපය කටයුතු කළ අතර, ඔවුන්ගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරය සඳහා ආණ්ඩුවේ ප්‍රබල ඇමැතිවරුන් කිහිපදෙනකු ද, ඉහළම පෙළේ නිලධාරීන් කිහිපදෙනකු ද යෙදවීය.
එකල යාපනයේ වඩාත්ම ක්‍රියාකාරීව සිටි සන්නද්ධ කණ්ඩායම වූයේ උමා මහේෂ්වරන්ගේ ප්ලොට් සංවිධානයයි. මෙවැනි සන්නද්ධ කණ්ඩායම් අතරින් එල්ල වී පවතින විරෝධතාව මධ්‍යයේ වුව දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ මැතිවරණයට තරග කළේය. ඔවුන්ගේ අවසන් මහා රැලිය 1981 මැයි 31 ඉරිදා දින පැවැත්විණි. යාපනයේ දුරෙයිඅප්පා ක්‍රීඩංගණයේ පැවැති මේ රැලියේදී සිදු වූ වෙඩි තැබීමකින් පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනකු මිය ගියේය. වෙඩි තැබීමේ චෝදනාව ප්ලොට් සංවිධානයට එල්ල වෙද්දී, එදින අඳුරත් සමඟම රාත්‍රියේදී බොහෝ සිදුවීම් පෙළ ගැසෙමින් තිබිණි. මැතිවරණය සඳහා පොලිස් නිලධාරීන් රැසක් යාපනයට ගොස් තිබිණි. එමෙන්ම ආණ්ඩුවේ මැරයන් රැසක් ද යාපනය ළඟා වී සිටි බව කියැවේ. මෙහිදී පළමුව දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ යාපන කාර්යාලයට මැරයන් විසින් පහර දෙනු ලැබිණි. ඊළඟ මොහොතේ නිවෙස්වල සිටි මිනිසුන් හතර දෙ‍ෙනක් එළියට ඇද මරා දැමිණි. යාපනය මන්ත්‍රීවරයා වූ වී. යෝගේෂ්වරන් මහතාගේ නිවෙසට පහර දී එය ගිනිබත් කෙරිණි.
මැරයන්ගේ ඊළඟ ඉලක්කය වූයේ යාපනය පුස්තකාලයයි. මැරයෝ රාත්‍රියේ පුස්තකාලය ගිනි තැබූහ. මහ රාත්‍රියේ ගිනිගනිමින් තිබුණු යාපන පුස්තකාලයේ ගිනි නිවා දැමීමට ගිනි නිවන රථ හා සේවකයන් කිහිපදෙනකු උත්සාහ කළද ගින්න මැඬලීමට ඒ කිසිවකුට හැකියාවක් නොලැබිණි.
මේ ගිනි තැබීමට සහභාගි වූ අයකු පසුකාලීනව කළ පාපොච්චාරණයක් වෛද්‍ය රුවන්.එම්. ජයතුංග තම ‘ප්‍රභාකරන් සාධකය පිළිබඳව මනෝවිද්‍යාත්මක විශ්ලේෂණයක්’ කෘතියේ සඳහන් කරයි.
“මේ පුද්ගලයා විසින් කියූ පරිදි ඔහු සමඟ සිටි පුද්ගල කණ්ඩායමක් විසින් මුලින්ම පෙට්‍රල් සහ වැලි පිරවූ අරක්කු බෝතලයකට පාන්කඩයක් ඔබා එම පාන්කඩය පත්තු කොට එය පුස්තකාලයට විසි කරන ලදි. මෙම බෝතලයේ හතරැස්ව කපන ලද රබර් සෙරෙප්පුවක කොටස් ද වූයෙන් ගින්න තදින් ඇවිලුනේය. මේ අතර අයෙක් ගින්නක් ගින්නක් කියා කෑ ගැසුවේය. ඒ සමඟම කලින් සූදානම් වී සිටි පිරිසක් ගින්න නිවීමට වතුර විසී කරන්නාක් මෙන් පෙට්‍රල් හෝ භූමිතෙල් සහිත බාල්දි ගින්නට විසී කළෝය. මේ නිසා ගින්න බුර බුරා පත්තු වන්නට විය. පුස්තකාලයේ තිබුණු පොත්වලට ද ගින්න ඇවිලුනෙන් සුළු වේලාවක් තුළදී යාපනය පුස්තකාලය දැවී යන්නට විය. අඳුරු අහස රත් පැහැ ගැන්විණි. ගින්න විසින් ඉතා අධික උෂ්ණත්වයක් ජනිත කළ නිසා ගිනි තැබුවෝ මඳක් ඈතට ගොස් මේ දර්ශනය නරඹමින් ප්‍රීති ඝෝෂා කළහ. ඒ අතරවාරයේ යාපනයේ දමිළ ජනතාව පුස්තකාලය අසලට විත් තම අාධ්‍යාත්මය ගිනිගන්නා අයුරු සහ ඒ නිසා අපරාධකරුවන් සතුටින් උදම් වන අයුරු දුටුවෝය.“
මේ අයුරින් මැයි 31 වැනි දින මධ්‍යම රාත්‍රිය යාපනයේ හදවත මහා ගිනි දැල්ලකට මැදිව තිබිණි. මේ සමඟම යාපනයේ නිදහස් මතධාරී පුවත්පතක් වූ ඊළනාඩුහි කාර්යාලය ඇතුළු තවත් ගොඩනැගිලි රාශියකට කඩා වැදුණු සාහසික පිරිස් ඒවා ගිනි තබා විනාශ කිරීමට කටයුතු කළහ.
යාපනයේ පමණක් නොව දිවයිනේ බොහෝ දෙනකුගේ ශාස්ත්‍රීය පිපාසය සංසිඳවීමට පුස්තකාලයෙන් ලැබුණේ ඉමහත් පිටිවහලකි. මේ නිසාම යාපනය පුස්තකාලය ගිනි තැබීම බුද්ධිමතුන්ට මහත් වේදනා දෙන්නක් විය. පුස්තකාලයට නිතරම ආගිය පිරිස මේ නිසා කම්පාවට පත්විය. තමාට මහත් සමීප වූ යාපනයේ පුස්තකාලය ගිනිගත් පුවත ඇසූ ආචාර්ය හයිසින්ත් සිංගරායර් ඩේවිඩ් පියතුමා හෘදබාදයකට ලක්වී ජුනි 01 දින හිමිදිරියේම මිය ගියේය.
යාපනයේ ඉපිද, යාපනයේ ශාන්ත පැට්‍රික් විද්‍යාලයෙන් අධ්‍යාපනය ලැබූ ආචාර්ය හයිසින්ත් සිංගරායර් ඩේවිඩ් පියතුමා යාපනයෙන් බිහිවූ විශිෂ්ට භාෂා පඬිවරයෙක් විය. ඉන්දු ආර්ය භාෂා සහ පොදුවේ භාෂා නිරුක්තිය පිළිබඳ ප්‍රාමාණිකයකු ද විය. භාෂා තිස් තුනක් දැන සිටි බවට විශ්වාස ඔහු, දීර්ඝ කාලීනව යාපනය පොත්ගුල කේන්ද්‍ර කරගනිමින් භාෂා ශාස්ත්‍ර අධ්‍යයනයන්හි යෙදුණු අයෙක් ලෙස ද පිළිගැනීමට ලක්වේ. ශාස්ත්‍රපති හා ආචාර්ය උපාධිවලට ඉන්දියාවේ සහ යුරෝපයේ අධ්‍යයනය කළ 1947-1951 කාලයේ හැර ඔහු 1936 සිට ඉගැන්වීම කළේ තමන් ද අධ්‍යාපනය ලැබූ යාපනය ශාන්ත පැට්‍රික් විද්‍යාලයේය. එම පාසැල ආසන්නයේම යාපනය පුස්තකාලය පිහිටා තිබීම ඔහුගේ භාෂා අධ්‍යයනයන්ට මහත් පහසුවක් වන්නට ඇත.
එමෙන්ම එකල මෙරට සිටි විචාරකයකු මෙන්ම කවියකු වූ දැනට විශ්‍රාමිකව සිටින ඇම්. ඒ. නුහ්මාන් මහතා ‘පෙරදින මගේ සිහිනෙක බුදුහු වෙඩි වැදී මියැදුණහ’ නමින් හද සංවේදී කරවන කවි පන්තියක් ලියා තිබිණි.
යාපනය පුස්තකාලය බිහිවන්නේ බ්‍රිතාන්‍ය පාලනය යටතේදීය. ඒ එක්දහස් නවසිය තිහේ දශකයේදීය. යාපනයේ සිටි සමාජ ක්‍රියාකාරියකු වූ කේ.එම්. චෙල්ලප්පා මහතා විසින් තම නිවෙසේ නොමිලේ පවත්වා ගෙන යෑම සඳහා 1933 වර්ෂයේදී පුස්තකාලයක් ආරම්භ කළේය. පොත්පත් සඟරා කිහිපයකින් යුතුව කුඩාවට ආරම්භ වූ මෙය පුස්තකාලයක් ලෙස සංවර්ධනය කිරීම සඳහා 1934 ජුනි මස 09 වැනිදා කමිටුවක් පත් කර ගත්හ. යාපනය මහාධිකරණයේ විනිසුරුවරයකු වූ අයිසෙක් තම්බයියා මහතා කමිටුවේ සභාපති විය. කමිටුවේ උත්සාහය වැඩිකල් නොගොස්ම සපල වූ අතර, ඒ අනුව එම වසරේ අගෝස්තු 01 දින යාපනයේ රෝහල් වීදියේ කුලියට ගත් කුඩා කාමරයක පුස්තකාලය ඇරැඹිණි. පසුව 1935 ජනවාරි පළමු වැනිදා යාපනයේ ප්‍රධාන වීදියට ගෙන ගිය මෙම පුස්තකාලයේ පාලනය ද යාපනය නගර සංවර්ධන සභාව වෙත පැවැරිණි. ක්‍රමයෙන් පිරිස් පුස්තකාලය වෙත යොමු වීම ඉහළ ගිය අතර, 1950 වර්ෂය වන විට සාමාජිකයන් ප්‍රමාණය විශාල ලෙස ඉහළ ගොස් තිබිණි. පවතින ඉල්ලුම අනුව පුස්තකාලය නව ගොඩනැගිල්ලකට ගෙන යා යුතු විය. මේ සඳහා අරමුදලක් පිහිටවූ අතර, ඒ සඳහා මූලිකත්වය ගෙන කටයුතු කළේ යාපනයේ පළමු නගරාධිපතිවරයා වූ සෑම්.ඒ. සභාපති මහතාය.
ඉන්දීය කලා ශිල්පීන් යොදාගනිමින් නැටුම්, සංගීත සංදර්ශන පැවැත්වීම, සැණකෙළියක් පැවැත්වීම, ලොතරැයි විකිණීම වැනි ක්‍රියා මඟින් සංවිධායකයන් බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රමාණයටත් වැඩි මුදල් ප්‍රමාණයක් ලැබිණි. පසුව පිහිටුවන ලද පුස්තකාල කමිටුවේ ආරාධනය මත ඉන්දියානු ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පී කේ.එස්.නරසිම්මන් මෙන්ම පුස්කාල විද්‍යාව පිළිබඳ විශේෂඥයකු වූ මහාචාර්ය එස්.ආර්. රංගනාදන් සහ ගණිතඥයකු මෙන්ම කීර්තිමත් පුස්තකාලයාධිපතිවරයකු වූ මහාචාර්ය එස්.ආර්. රංගනාදන්ගේ දායකත්වයෙන් මේ පුස්තකාල ගොඩනැගිල්ල ඉදිකෙරිණි. 1959 ඔක්තෝබර් 11 වැනි දින යාපනය නගරාධිපති ඇල්ෆ්‍රඩ් දුරෙයිඅප්පා මහතා අතින් විවෘත වූ පුස්තකාලයට පසුකාලීනව විවිධ අංග එකතු වී අංග සම්පූර්ණ පුස්තකාලයක් බවට පත්විය.
ගිනි තබන අවස්ථාව වන විට පුස්තකාලය සතුව 97000කට ආසන්න පොත් සහ අත්පිටපත් ප්‍රමාණයක් තිබුණු බව විශ්වාස කෙරේ. තවද ආසියාවේ එතෙක් පැවැති විශාලම පුස්තකාලවලින් එකක් බවද පිළිගැනෙන එහි භාෂා ගණනාවකට අයත් කෘති ගණනාවක් ද විය. විශේෂයෙන්ම ලංකාවෙන් පහළ වූ විශිෂ්ටතම බුද්ධිමතකු වන ආචාර්ය ආනන්ද කුමාරස්වාමි මහතාගේ ලේඛන රැසක් ද මෙහි තැන්පත් කර තිබිණි. ඔහුගේ විශිෂ්ටතම කෘතියක් වන “මධ්‍යකාලීන සිංහල කලා” කෘතියේ ඉංග්‍රීසි අත්පිටපත ඇතුළු අත්පිටපත් රැසක් ද විනාශ විය.
“යටත් විජිත කාලයේ පාවිච්චි කළ පොත්පත් ඒ වගේම යාපනය තුළ කේන්ද්‍රීය වෙලා තිබුණු අධ්‍යාපන ආයතන ආශ්‍රිත පොත්පත්, විශේෂයෙන්ම යටත් විජිත කාලයේ යාපනයේ ආරම්භ කරපු අධ්‍යාපනික ප්‍රබෝධයත් එක්ක ඇති වෙච්ච සාහිත්‍යමය දේවල් ඉතාමත් විශාල වශයෙන් එක්රැස් කරලා තිබ්බ තැනක් හැටියට ඒක වැදගත්. යාපනයට ආවේණික සංස්කෘතික සහ ඓතිහාසික ලේඛන එක් රැස් කරලා තිබුණු ස්ථානයක් හැටියටත් ගොඩක් අයට වැදගත් වුණා.“
යාපනය පුස්තකාලයේ පැවැති කෘති එකතුව සම්බන්ධයෙන් බී.බී.සී. සන්දේශයට වරක් අදහස් දැක්වූ යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ සිංහල අංශයේ මහාචාර්ය ස්වාමිනාදන් විමල් මහතා පවසා තිබිණි.
ඉතා විරල අත්පිටපත් රැසක් තිබූ යාපනය පුස්තකාලය විනාශ කිරීම මහාචාර්ය දයා සෝමසුන්දරම් දැක තිබුණේ කල්චරල් ජෙනසයිඩ් හෙවත් සංස්කෘතික සංහාරයක් ලෙසටය.
ගිනි තැබීම සම්බන්ධයෙන් බී.බී.සී. සන්දේශයට තවදුරටත් අදහස් දක්වා තිබූ මහාචාර්ය ස්වාමිනාදන් විමල් මහතා,
“යාපනයේ සමාජය අධ්‍යාපනික වශයෙන් සහ රැකියා අවස්ථා වශයෙන් ලාංකීය සමාජය තුළ ඉහළ ස්ථාවරයක ඉඳීම ඉවසන්න බැරි වීම නිසා ඇති කරපු ප්‍රතිචාරයක් හැටියට තමයි මිනිස්සු ඇත්ත වශයෙන්ම මේක සැලකුවේ. අධ්‍යාපන ප්‍රමිතිකරණය සහ පුස්තකාලය ගිනි තැබීම යන කාරණා දෙකම ඇත්ත වශයෙන්ම පළමුව නැඟී සිටීම සඳහා විශාල උත්තේජනයක් සැපයුවා. මොකද ඒ දෙක තුනෙන්ම සංකේතවත් වුණේ අධ්‍යාපනයෙන් සමාජයේ ඉහළ මට්ටමකට ඒම නොරිස්සන ස්වභාවයකින් ජාතිවාදීව කටයුතු කරන්නේ කියන කාරණය. සංස්කෘතික සහ විශේෂයෙන්ම දැනුම අතින් ලබා තිබෙන පොහොසත්භාවය නො ඉවසන බව පෙන්වන සාධකයක් හැටියට තමයි දෙමළ ජනතාව මේ සිදුවීම දැක්කේ.“
දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ අවසන් රැලියේදි ප්ලොට් සංවිධානය විසින් පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනකු ඝාතනය කිරීම මේ ගිනි තැබීමට ආසන්න හේතුව වුවත් යාපනයේ දෙමළ ජනතාවගේ අභිමානය බිඳ හෙලීම ද ඉන් බලාපොරොත්තු වන්නට ඇති බව ඇතැම් විචාරකයන්ගේ මතයයි.
මේ විනාශකාරී සිදුවීම වන අවස්ථාවේ මැතිවරණ කටයුතු සඳහා පොලිස්පතිවරයා සහ රජයේ ප්‍රබල ඇමැතිවරුන් දෙදෙනකු යාපනයේ සිටි බව දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ නායක අප්පාපිල්ලේ අමිර්තලිංගම් මහතා පාර්ලිමේන්තුවේදී කියා තිබිණි. එමෙන්ම මෙම සිදුවීමට සම්බන්ධ යැයි කියවෙන පිරිස සම්බන්ධයෙන් 1979 සිට 1983 දක්වා යාපනයේ නගරාධිපතිවරයා වූ ටී. විශ්වනාදන් මහතා ප්‍රකාශයක් පවා නිකුත් කරුණු ලැබිණි. දේශපාලකයන් සහ ඔවුන්ගේ අනුගාමික මැරයන් කිහිපදෙනකු සම්බන්ධ බව කියැවුණත් මේ ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාවට වසර 42ක් ඉක්ම වී ඇතත් ඒ සම්බන්ධ කිසිවකුට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක වී නොමැත.
යාපනය පුස්තකාලයට සිදු වූ හානිය සම්බන්ධයෙන් සොයා බැලීමට ලයනල් ප්‍රනාන්දු මහතාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් කමිටුවක් ද පසුකාලීනව පත් කෙරිණි. එම කමිටුවේදී එවක යාපනය මහ නගර සභාවේ කොමසාරිස්වරයා වශයෙන් සිටි සී.වී.කේ සිවඥානම් මහතා ද සාක්ෂි දුන්නේය. එහෙත් අවසානයේ ලැබුණු ප්‍රතිඵලය පිළිබඳ ඔහු මෙසේ කීවේය.
“එක්කෝටි පන්ලක්ෂයක් වන්දි ගෙවන්න ඕනේ කියලා ලයනල් ප්‍රනාන්දු කමිටුව නිර්දේශ කළා. එතකොට ජේ.ආර් ජයවර්ධන ආණ්ඩුව අපට ගෙව්වේ ලක්ෂ විස්සක් විතරයි.“
එමෙන්ම 2016 දෙසැම්බර් 06 දින පැවැති අයවැය විවාදයේදී එවක ලංකාවේ අග්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා මේ සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් සමාව ඉල්ලා සිටියේය.
“අපේ කාලේ පුස්තකාලේ ගිනි තිබ්බා. අපි ඒ ගැන කනගාටු වෙනවා. සමාව ඉල්ලනවා.“ අගමැතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්‍රකාශ කළේය.
ඔහු එසේ සමාව අයැද සිටියද පාර්ලිමේන්තුවේ හිටපු ප්‍රබල මන්ත්‍රීවරයෙකු වු එස්. ඩී බණ්ඩාරනායක මහතා එකල පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්‍රකාශ මෙම යාපනය පුස්තකාලය ගිණි තැබීමට රනිල් වික්‍රමසිංහද සම්බන්ද බවයි.
කෙසේ වෙතත් මේ වන තෙක් ඒ සිදුවීමට සම්බන්ධ වරදකරුවන් සම්බන්ධයෙන් විධිමත් ක්‍රියාමාර්ගයක් ගෙන නැත. සිදූ වූ එකම දෙය නම් මෙසේ විනාශයට පත් කෙරුණු යාපනය පුස්තකාලය 2001 වර්ෂයේදී නැවත ගොඩ නැඟීමයි. ගොඩනැගිල්ල එසේ ගොඩ නැඟුණ ද එහි දැවී අළු වී ගිය ඉපැරණි ලේඛන නම් වස්තු සම්භාරය නැවත ප්‍රතිනිර්මාණය වන්නේ නැත. එමෙන්ම මේ නිසා රටට ඇති වූ කළු පැල්ලම මැකී යන්නේ ද නැත.
The post යාපනය පුස්තකාලය ගිනිතබා අවුරුදු 42 යි: ගිනිබත් කළ එජාප මැරයින් නිදැල්ලේ appeared first on ColomboXnews.
Source From Colomboxnews
Author: Kamal Dhammika
#SriLanka #News #lka